De Napolitaanse Binnenplaats
In de Palazzo, de besloten binnenplaats, speelt zich in Napels het leven van alledag af. Het is de plek waar lijnen vol wasgoed hangen en waar luidruchtige gesprekken worden gevoerd, begeleid door gebaren, Napolitaanse gebaren. De woonlagen van de huizen rondom de binnenplaats kennen van oorsprong een hiërarchische indeling. De begane grond bestaat uit eenkamerwoningen, waar vaak op enkele vierkante meters hele families leven. De eerste etage is voorbehouden aan de gegoeden en de tweede en derde aan de kleine burgerij en de bovenste etage is voor ambachtslieden. Vanaf de balkons razen de manden naar beneden, die vervolgens gevuld worden door de kruidenier, en weer naar boven schommelen. In de bar om de hoek staat een espresso ‘in de wacht’ tot een armlastige Napolitaan hem komt opvragen.
De vis staat symbool voor Christus, het katholieke geloof wat belangrijk is voor de Napolitanen, maar ook voor de golf van Napels. De herinneringen aan vroeger veranderen en vervagen. Details gaan verloren en niet ter zake doende details worden weggelaten, zodat iedere scene een eenvoudig in zichzelf besloten geheel wordt. De essentie, ruimte en vorm blijft over.
In een aantal werken creëer ik diepte door middel van driedimensionale objecten tegenover het tweedimensionaal beschilderde doek, om daarmee uit het schilderij te stappen en een dialoog tussen kunst en werkelijkheid tot stand te brengen. Op het platte vlak schep ik de illusie van diepte door een naïeve weergave van ruimte, zonder de beperkende regels van het perspectief. Niet ter zake doende details laat ik weg, zodat alleen datgene overblijft wat essentieel is.
De vis staat symbool voor Christus, het katholieke geloof wat belangrijk is voor de Napolitanen, maar ook voor de golf van Napels. De herinneringen aan vroeger veranderen en vervagen. Details gaan verloren en niet ter zake doende details worden weggelaten, zodat iedere scene een eenvoudig in zichzelf besloten geheel wordt. De essentie, ruimte en vorm blijft over.
In een aantal werken creëer ik diepte door middel van driedimensionale objecten tegenover het tweedimensionaal beschilderde doek, om daarmee uit het schilderij te stappen en een dialoog tussen kunst en werkelijkheid tot stand te brengen. Op het platte vlak schep ik de illusie van diepte door een naïeve weergave van ruimte, zonder de beperkende regels van het perspectief. Niet ter zake doende details laat ik weg, zodat alleen datgene overblijft wat essentieel is.